Το οντολογικά αρνητικό πρόσημο της παιδεραστίας

Η παιδοφιλία και η κτηνοβασία είναι δύο σεξουαλικές πρακτικές στενά συνδεδεμένες με τον αγροτικό τρόπο ζωής και την σύστοιχη οικονομική οργάνωση. Ακόμα και σήμερα που απέχουμε από την φεουδαρχία ως εξουσιαστικό μοντέλο οργάνωσης της αγροτικής ζωής, παρατηρούμε πως αυτές οι πρακτικές επιβιώνουν ως αντανάκλαση στην παραφθορά της παρούσας αγροτικής κουλτούρας. Μιας κουλτούρας ανέκαθεν φαλλοκρατικής και αυστηρότατα ιεραρχημένης. Σε αυτά τα πλαίσια τα παιδιά και τα ζώα βρίσκονται στην κατώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας, συμπυκνωμένες δυνατότητες οικονομικής ευημερίας για τους ενήλικους. Γι’ αυτό και οι ρυθμοί ανάπτυξής τους ήταν δαιδαλώδεις (πολυτεκνία, μεγάλα τσελιγκάτα) παρ’ όλες τις αντιξοότητες (ασθένειες, παιδική θνησιμότητα). Αυτή η εμπεδωμένη κουλτούρα διατηρήθηκε και κατά την Βιομηχανική Επανάσταση, όπου η παιδική εργασία έλαβε παροιμιώδεις διαστάσεις.

Η εξουσιαστική κουλτούρα δεν εξέλειψε ποτέ. Ωστόσο, η αστική κουλτούρα στα πρώτα χρόνια άρθρωσής της αναζήτησε μια ηθική ατζέντα υπαγορευμένη από τις πρακτικότητες του νέου προτύπου του βίου στις πόλεις. Για πολλά χρόνια επικράτησαν οι διάφορες εκδοχές του μαλθουσιανού μοντέλου, άλλοτε εντός του μοραλιστικού του context και άλλοτε εκτός. Ένα μοντέλο από το οποίο αναδύθηκαν ο σύγχρονος οικογενειακός προγραμματισμός, η αντισύλληψη και η οικονομική καταξίωση της κατοχής και ανάπτυξης παιδιών. Παιδιών που σιγά σιγά αποκτούσαν αξία ως μονάδες και όχι ως αποθησαύριση στη δημογραφία μιας οικογένειας-κράτους.

Η παιδοφιλία και η κτηνοβασία δεν αισθάνθηκαν ποτέ άνετα στο αστικό περιβάλλον , και το αστικό φιλελεύθερο περιβάλλον των ατομικών δικαιωμάτων δεν αισθάνθηκε ποτέ άνετα με τα οξύμωρα που αναδύονται από τον τεχνητή και προγραμματική φύση του σε σχέση με αυτές τις σεξουαλικές πρακτικές. Όμως η υπόγεια κλωστή της διαχρονικότητας της εξουσιαστικής κοινωνικής οργάνωσης πάντα έβρισκε λύσεις στα αδιέξοδα των εξουσιαστών.

Τα μεταλλαγμένα τρόφιμα και το νέο φεουδαρχικό μοντέλο της Κίνας, έχουν εμπνεύσει μια νέα αισιοδοξία στους κόλπους των νεοφιλελεύθερων κέντρων που μεθοδικά καταρρίπτουν τις μαλθουσιανές ηθικές αναστολές. Το (τερατογενημένο) φαγητό αρκεί για όλους και είναι επικερδές για τον κραδαίνοντα τον φαλλό της οικονομίας και της εξουσίας. Η αστική κουλτούρα μαϊμουδίζει όλο και πιο πολύ το συντηρητικό αγροτικό πρότυπο όπως διαμορφώνεται από την φεουδαρχική διαχείριση των νέων εξουσιαστών. Η λογοκρισία τώρα εδράζεται στο επίπεδο της γλώσσας και των εργαλείων παραγωγής και όχι στις διάφορες εκφράσεις και προϊόντα. Σε αυτά τα πλαίσια οι διακηρύξεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων [1948] και των δικαιωμάτων των παιδιών [1979] αντιμετωπίζονται κυνικά ως ανεπιθύμητες παρενέργειες του Β’ Π.Π. Όχι άδικα από μια άποψη, με την έννοια του ότι αυτές οι δεοντολογίες ήταν ανειλικρινή και βεβιασμένα ευχολόγια στα πλαίσια ενός αδηφάγου δυτικού οικονομικού μοντέλου, μακράν πιο αντιδραστικού και οπωσδήποτε πιο ύπουλου από κάθε σταλινισμό και μαοϊσμό. Έτσι σήμερα περάσαμε από την μία ανιστορικότητα (διακηρύξεις δικαιωμάτων) στην επόμενη (νομιμοποίηση των αντιθέτων τους).

Παιδιά και ζώα έχουν μετατραπεί σε pets σαλονιού με ολοένα αυξανόμενη εργαλειακότητα. Από την πρακτική χρήση τους στην νομή του οίκου (φαγητό, σεξ) καθίστανται μετωνυμίες επιτυχίας στην νέα συμβολική οικονομία. Στο παιχνίδι της εξουσίας το παιδί και το ζώο είναι πάντα οι χαμένοι. Ο εγγενής φαλλοκρατισμός νομιμοποιεί την σεξουαλική επιβολή γιατί είναι σύμφωνη με την Σάιλοκ οικονομία των δικαιωμάτων. Η Ολλανδία είναι ένας δοκιμαστικός σωλήνας, όπου η ζωή αντιμετωπίζεται σαν μαθηματική εξίσωση. Το βασίλειο της τεχνοκρατικής διαχείρισης της γυμνής ζωής. Αυτή είναι η εξουσία αδιατάρακτη και αυτή είναι η νομιμοποίησή της. Η κατακυρίευση ως πρότυπο του φιλελεύθερου μπαμπουίνου. Ένας παιδεραστής δεν αγαπάει ένα παιδί. Δεν κάνει έρωτα με ένα παιδί. Απλά το εξουσιάζει. Το ζήτημα δεν έχει να κάνει με την παιδική ανατομία και την επέμβασή μας σε αυτή. Είναι καθαρά πολιτικό. Είναι η επιμόλυνση της σεξουαλικότητας από την εξουσία. Από την βία της εξουσίας. Στην ιδανική συνθήκη όπου η εξουσία θα έχει εκλείψει, το άγγιγμα στο παιδί θα έχει την αγνότητα του έρωτα. Τότε η έννοια των συναινούντων μερών θα είναι πρακτικά άνευ περιεχομένου. Αντ’ αυτού η τρέχουσα φαυλοκρατία βυθίζει ακόμα πιο βαθιά το ζήτημα στην εξουσία και το αποθεώνει ως κόμμα, ως εξουσιαστικό θεσμό.

Ζώντας στην εποχή της επικράτειας της εικόνας

αντιλαμβανόμαστε τη βία που μπορούμε να ψηλαφήσουμε

με τους οφθαλμούς μας, αλλά ξεχνάμε την αόρατη βία

της εξουσίας