Αυτό το μάνγκο το μπραζιλέρο
6 Δεκεμβρίου, 2006
‘Τι είναι αυτό;’ διερωτάται μεγαλόφωνα η ταμίας του σούπερ μάρκετ κοιτώντας μέσα στη σακούλα της μαναβικής.
‘Μάνγκο’ της απαντώ και πληκτρολογεί τον αντίστοιχο κωδικό για να εκδώσει τον γραμμωτό κώδικα.
‘Δεν πειράζει που δεν τα ξέρω όλα, έ;’ προσθέτει με έναν τόνο που έχει ήδη προκαταλάβει την απάντηση. Αυτή την βασανιστική απάντηση. Αυτή την απάντηση που κάνει τον φορέα της γνώσης μονά-ζυγά χαμένο. Τον κάνει πρώτα απ’ όλα να φαίνεται ηλίθιος στον ίδιο του τον εαυτό μπροστά σε αυτό το τελετουργικό λογικό αδιέξοδο:
Αν δεν απαντήσεις θα φανείς υπερόπτης.
Αν απαντήσεις, τι θα πεις;
‘Ε, ναι δεν πειράζει’ = συγκαταβατικός
‘Θα έπρεπε να το ξέρετε’ = στριμμένος και εξυπνάκιας
‘Οφείλετε να μην κουράζετε τους πελάτες με άχρηστες ερωτήσεις’ = πολύ στριμμένος και ψωνάρα
……………………..
Όλες οι απαντήσεις ή η αποφυγή τους συνοδεύονται με ένα ενδεχόμενο μειδίαμα εκ μέρους της ταμίας του ύφους: ‘είχατε και στο χωριό σου μάνγκο;’
Ίσως τα μεγαλοποιεί όλα η προληπτική σκέψη του γρύλλου που κρύβω στο κεφάλι μου, θα μου πείτε. Να, ακόμα και τώρα αυτό κάνω: υποθέτω αυτό που σκέφτεστε. Ίσως πάλι αυτό είναι το Αδύνατο της επικοινωνίας, ο καθρέφτης της γλώσσας, το nom du pere.
Η περιρρέουσα ανομία ποινικοποιεί τη γνώση. Υπό άλλες συνθήκες η ταμίας θα παρέμενε σιωπηλή καθώς θα επεξεργαζόταν μια γνώση που μόλις έλαβε και θα της φανεί απαραίτητη στη δουλειά της. Τώρα πλέον η άγνοια αποθρασύνεται και τσιγκλάει τη γνώση. ‘Ποια νομίζεις πως είσαι;’ της λέει. Ως έλλειψη και αρνητική ποιότητα, η άγνοια υφίσταται στις πλειοψηφίες που χλευάζουν τους λίγους διαφορετικούς που κατέχουν τη γνώση. Οι πλειοψηφίες καταβαραθρώνουν οριστικά τη σημαντικότερη γνώση: τη γνώση της άγνοιας. Η τσαχπινιά της ταμίας υποκρύπτει τον βόρβορο του βολέματος στο σκοτάδι που προωθείται από τα δημόσια πρόσωπα ως το νέο φως. Έίναι αυτό που αισθητικοποιεί τη γνώση μέσω της ανάδειξης του αντιαισθητικού ως προτύπου. Αν επιχειρήσεις να κάνεις τη διαφορά θα έχεις να αντιμετωπίσεις αυτά τα μυθικά τέρατα.
Είμαστε όλοι μάνγκο (απ’ το Μπραζίλ [χούααα!])
raresteak 
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 2:52 πμ
μάνγκες είμαστε..;-)
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 2:58 πμ
poly m’ arese
🙂
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 3:01 πμ
Είμαι όλοι μεταλλαγμένα μάνγκο.
Προτείνω το παρών ποστ να γυριστεί ταινία με τίτλο.
«Χ-Mangos»
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 3:49 πμ
Νιώθω εντελώς αδύναμος, άοπλος, όταν καλούμαι να αντιμετωπίσω τέτοιους (βεβαίως όχι σαν την ταμία) ανθρώπους και καταστάσεις. Και συμβαίνει συχνά …
Το πιό αποκαρδιωτικό δε, είναι ότι οι …κατέχοντες την άγνοια είναι απίστευτα πολλοί και οποιαδήποτε απόπειρα να τους αντιμετωπίσεις, έχει ως κατάληξη τον χαρακτηρισμό σου σε ψωνάρα και …παράξενο ταξιδιώτη.
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 3:56 πμ
αφιερωμένο: http://rodiat4.blogspot.com/2006/12/193.html
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 4:49 πμ
άκυρο το προηγούμενο, εδώ το αφιερωμένο: http://rodiat4.blogspot.com/2006/12/193-tangomango.html
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 3:34 μμ
wraio
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 3:49 μμ
Πωπω, μεγάλο έγκλημα να θες να διασκεδάσεις την άγνοιά σου ή την αμηχανία σου. Εκτός από τη γνώση, την επαγγελματική κατάρτιση, υπάρχει αυτό που λένε «ανθρώπινη ζεστασιά».
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 4:04 μμ
renton,
δεν θα έγραφα αυτό το post αν η συγκεκριμένη ταμίας δεν ήταν εξόφθαλμα μουλάρα με καταγγελτικό ύφος. Θεμιτή θα ήταν η διασκέδαση της αμηχανίας αν υπαίτιός της ήμουν εγώ με κάποια πράξη, λέξη ή παράλειψή μου.
Επιφυλάσσομαι για μελλοντικά post με πωλητές που σε σύρουν βίαια σε μια αγοραία ιδιωτική ηθική για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους.
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 4:11 μμ
Νομίζω πως ή δεν περιέγραψες με ακρίβεια το περιστατικό ή είσαι υπερβολικός στην αποτίμηση της συμπεριφοράς της ταμία. Γιατί εγώ το «εξόφθαλμα μουλάρα» δεν το είδα.
Η γνώση πρέπει να συνοδεύεται και από κατανόηση για την άγνοια. Και σιγά τη γνώση, εν προκειμένω…
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 4:13 μμ
Είναι πράγματα που δεν τυπώνονται στο χαρτί. Το ύφος σας, ας πούμε, την ώρα που προφέρατε τη λέξη «Μάνγκο», ο τόνος της φωνής σας, πράγματα που ίσως την προκάλεσαν. Δεν τη δικαιολογώ σε περίπτωση αγένειας, απλά μέσα στο ποστ σας μιλάγατε μέχρι στιγμής για χαριτωμενιά εκ μέρους της, όχι και για γαϊδουριά.
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 4:31 μμ
Η άγνοια θέλει να μάθει.
Ο τσαμπουκάς (συνήθως λαϊκός άνδρας) ή η τσαχπινιά [ουχί χαριτωμενιά] (συνήθως λαϊκή γυναίκα) θέλουν να ξεχάσεις όσα ξέρεις.
Η ταμίας είναι κι αυτή μάνγκο. Και δεν είναι μόνο το ότι δεν το ξέρει, είναι και το ότι δε θέλει να το μάθει.
Όταν οι άλλοι απεργούν για τα δικαιώματά τους, δεν τα βάζει με το αφεντικό της που και αυτή παίρνει λίγα, αλλά με αυτούς που απεργούν και δεν την συντροφεύουν στη διαιώνιση της μιζέριας και της αυτοταπεινωτικής κουλτούρας της φτώχιας.
Δεν έχω καμία διάθεση να προστατεύσω την μικροαστική κουλτούρα που επιτάσσει την αδιάκριτη προστασία κάθε αγενούς και αλλοτριωμένου εργαζόμενου.
Η προστασία της αλητείας τους ευνοεί μόνο τα αφεντικά τους που προσλαμβάνουν κακοπληρωμένα τσιράκια.
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 5:48 μμ
Ακόμα δεν έχω καταλάβει ποια ήταν η άσχημη αντίδραση της ταμίου. Έχεις την καλοσύνη να μου εξηγήσεις;
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 9:09 μμ
Φίλε Raresteak
Έμαθα πως είσαι…μάνγκο/
και πέρασα να διαβάσω τα καθέκαστα. Έχεις δίκιο. Δεν ήταν ποτέ η άγνοια ενοχλητική. Είναι ο τρόπος που βγαίνει έξω με την αλλαζονεία του περίπου και των αδερφών ημι- ντεμί-, του ξέρω…αλλά δεν ξέρω. Η άγνοια πολεμιέται εύκολα.
Υπάρχει και to flipside of the stοry φυσικά.
Η αντίδραση πειράζει που το ξέρω ε; να είναι από γνήσια συστολή κι αθωότητα.
Αλλά πάλι,
δείξε μου λίγη ακρίβεια σε μια αντίδραση κι εγώ θα σου πω: ιδού ενας γνήσιος άνθρωπος.
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 9:58 μμ
Eρώτηση:
Είναι απόδειξη γνώσης να γράφει κανείς «της ταμίας» και μάλιστα δύο φορές στο ίδιο κείμενο που μιλάει για γνώση και άγνοια;
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 10:14 μμ
@ AFM
Αυτή η γενική με παίδεψε, αλλά την παίδεψα και εγώ κάπως πριν καταλήξω σε αυτή τη γραφή. Συγκεκριμένα, είχα βρει αυτό το link:
http://www.sarantakos.com/language/l-tamia.html
και διαβάζοντάς το αποφάσισα να ακολουθήσω τον τύπο ‘της ταμίας’ εξ αντανακλάσεως της ονομαστικής στην καθομιλουμένη ‘η ταμίας’. Αυτό που ο συγγραφέας βρίσκει αντιαισθητικό (το Σ στη κατάληξη των θηλυκών ονομάτων) εγώ το θεωρώ ένα αίτημα ισοτιμίας. Ήταν πολιτική η απόφασή μου λοιπόν και καθόλου αβασάνιστη.
Μπορείς να με παραπέμψεις συγκεκριμένα σε κάποια επίσημη γραμματική (σε ηλεκτρονική μορφή αν είναι εύκολο), όπου επιλέγεται αποκλειστικά μια διαφορετική γενική; αλήθεια εσύ ποιά γενική προτείνεις; το ύφος σου με προιδεάζει πως είσαι απόλυτα βέβαιος περί μίας και μόνο ορθής γραφής
Σε ευχαριστώ.
6 Δεκεμβρίου, 2006 at 10:15 μμ
Αδυνατώ να σχολιάσω δευτεραναγνώσεις. Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται στο κέιμενο και τον αναγνώστη που το διαβάζει.
7 Δεκεμβρίου, 2006 at 1:01 πμ
Αγαπητέ rarerstak, δεν μπορείς να ακολουθείς μεσοβέζικες λύσεις. Ή θα γράψεις το κατά τον Σαραντάκο ομηρικό «η ταμία/της ταμίας», ή θα γράψεις το «η ταμίας/της ταμία» των λογίων.
Αφού στην 1η σειρά γράφεις «η ταμίας», θα πρέπει η γενική σου να είναι «της ταμία».
Αν θέλεις η γενική σου να είναι «της ταμίας», τότε η ονομαστική σου θα είναι «η ταμία».
7 Δεκεμβρίου, 2006 at 1:13 πμ
κοιταξε, σε αυτη τη σχέση είμαστε όλη θύματα.
7 Δεκεμβρίου, 2006 at 1:15 πμ
….πειράζει και παραπειράζει, απολύεσαι άχρηστη (ύφος τουλάχιστον Τζόαν Κόλινς )κυρίως που δεν έχεις όρεξη να μάθεις…
7 Δεκεμβρίου, 2006 at 1:15 πμ
Εγώ προτιμώ το φεμινιστικό ‘η ταμίας/της ταμίας’ 🙂
Σε κάθε περίπτωση, όλοι οι τύποι είναι σωστοί.
So sue me for diachrony.
7 Δεκεμβρίου, 2006 at 1:33 πμ
Η ταμίας, ήταν μονάχα η αφορμή αυτού του meditation και όχι ο πυρήνας του -δεν έγινε άλλωστε επίθεση προς αυτήν κατά την σουρεάλ φρούτο-συναλλαγή. Η ουσία είναι στην φράση «Η περιρρέουσα ανομία ποινικοποιεί τη γνώση» και όχι στο πόσο κινδύνεψε η ταμίας από τις γαμψές ιντελεκτουάλ νυχάρες του raresteak. Ας μην εξαναγκάζουμε τον raresteak να αποδεικνύει σε κάθε πόστ πως δεν είναι ελέφαντας. Αυτό φυσικά το λέω με σεβασμό και αγάπη και όχι με ειρωνική διάθεση προς τους σχολιαστές…
P.S. Raresteak, κάθε φορά που καταφέρνω να ανεβάσω σχόλιο με αυτή την ρημάδα την dial-up, με έχεις είδη προλάβει με νέο πόστ! Ελπίζω να μην καταντά κουραστική η αργοπορία μου.
7 Δεκεμβρίου, 2006 at 2:07 πμ
Αντε, να κάνω ταμείο και να κλείσει η συζήτηση.. λέμε τώρα.. Πάντως πολύ επικοινωνιακό αποδείχτηκε το φρουτωμένο ποστ! και εις άλλα με υγεία:-)
13 Δεκεμβρίου, 2006 at 12:57 μμ
Σήμερα θέλω να σχολιάσω κατι τι συμπληρωματικά: πόσο με αφήνει και μένα έκπληκτη η ικανότητα του νου να ακροβατεί και να απλώνεται προς διάφορες διευθύνσεις ξεκινώντας από μια μικρή και -φαινομενικά- άσχετη λεπτομέρεια.
Στη δουλειά μου, αυτή η ικανότητα υπήρξε πολύ σημαντική, επειδή έδινε την μοναδική λύση σε προβλήματα μέσα σε μια μαγική στιγμή!
Στο χόμπυ του γραψίματος, μια τρίχα σε μια κόκκινη ζακέτα π.χ. μπορεί να δημιουργήσει από μόνη της ολόκληρη ιστορία και μάλιστα να οδηγήσει το μυαλό σε δρόμους φιλοσοφίας, κοινωνιολογίας, ταξικων αντιπαραθέσεων, κλπ κλπ, όπως σε ένα παλιό διηγηματάκι μου, την «Ιουλία». Πολλοί το θαύμασαν, όταν αποκάλυψα την «πηγή» της έμπνευσης όμως, αμέσως, την ίδια στιγμή δλδ, το διήγημα υποτιμήθηκε.. μάλλον επειδή δεν πληρούσε την αντίληψη των πολλών που μπορεί να το προτιμούσαν «αυτοβιογραφικό» ή δεν ξέρω τι άλλο… Οι εικόνες που έχει δημιουργήσει καθένας στον εγκέφαλό του, παίζουν παράξενα παιχνίδια!!!
Το να εμφανίζει όμως ο δημιουργός τον τρόπο της (συνήθους ή όχι) αντίληψης ο οποίος οδηγεί στα πονήματά του, είναι δυσκολονόητο και συνήθως ασυγχώρητο. Μια φορά έκανα το λάθος να αποκαλύψω μια τεχνική στη ζωγραφική μου και ο λαβών την αποκάλυψη έσπευσε να υποτιμήσει το έργο!
Αυτό, ευτυχώς, δεν συμβαίνει πάντοτε…