MIX FOR THE IMF ERA

…

now sometimes experts lend you money

and sometimes they lend you lots of money

and sometimes when the subprime mortgages collapse

and banks close and businesses fail and the crisis spreads around the world

sometimes other experts say:

‘just because all the markets crashed it doesn’t mean it’s necessarily a bad thing’

and other experts say:

‘just because all your friends are fired and your family is broken and we didn’t see it coming

doesn’t mean that we were wrong

and just because you lost your job and your house and all your savings

doesn’t mean that you don’t have to pay for the bail out

for the traders and bankers and the speculators’

‘cause only an expert design a bail out

and only an expert can expect a bail out

…

[Laurie Anderson – Only An Expert from Homeland (2010)]

MIXTAPE NO 14

MP3/29min/192CBR/39MB

MEDIAFIRE

HOTFILE

01.Laurie Anderson – Only An Expert

02.Male Bonding – Weird Feelings

03.A Place To Bury Strangers – Ego Death (Radio Edit)

04.Pan Sonic – Wanyugo

05.The Boy – Κουστουμάκι

[ΑΚΟΥΣΕ ΤΟ ΣΤΟ MIXCLOUD]

ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΗ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ: ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ

Η σεξουαλικότητα στις μαζικές κοινωνίες σε μεγάλο βαθμό αναπαρίσταται και νοηματοδοτείται στο πεδίο της διαμεσολαβημένης επικοινωνίας, άλλως ειπείν στα ΜΜΕ. Σε συνθήκες κρίσης μάλιστα τονίζεται η πόλωση των πεδίων νοηματοδότησης, έτσι ώστε οι πρωτογενείς ομάδες (οικογένεια, σύντροφοι, συνάδελφοι, φίλοι κτλ.) να επαφίενται περισσότερο στις αδιαμεσολάβητες –κυρίως διαπροσωπικές- σχέσεις, ενώ οι ανασχηματιζόμενες δευτερογενείς ομάδες (τηλεθεατές, κοινό, οπαδοί κτλ.) παραδίδονται στα διαμεσολαβημένα νοήματα των ΜΜΕ. Είναι ένας οικονομικός εξαναγκασμός αναπαραγωγής των ταυτοτήτων, σε πρώτο επίπεδο με τη πρόσβαση σε σχετικά φτηνό συμβολικό περιεχόμενο, και σε δεύτερο επίπεδο με την αποκοπή από λειτουργίες του κοινωνικού ιστού. Λόγου χάρη, ένας άνεργος όχι μόνο επιλέγει να δει τηλεόραση ή να σερφάρει στις οικονομικές πια ευρυζωνικές λεωφόρους αντί να επιλέξει μια ασύμφορη πια έξοδο με φίλους, αλλά ακόμα αποκόπτεται από τον βασικό φορέα κοινωνικής ενσωμάτωσης της ενήλικης ζωής που είναι η εργασία (σημ. γι’ αυτό να κατεβαίνετε στις πορείες φίλοι άνεργοι. Είναι τουλάχιστον ψυχοθεραπευτικό…). Σε αυτό το περιβάλλον κρίσης  λοιπόν τα νοήματα των ΜΜΕ, με προεξάρχουσα την τηλεόραση, είναι παραπάνω από ηγεμονικά. Δεν χρειάζεται να πούμε πως σε αυτή την εύθραυστη κοινωνική ισορροπία η αναφορά σε καταστατικές της ελληνικής ταυτότητας προκαταλήψεις και στερεότυπα επιστρατεύονται ως ένα άλλο σύνδρομο ΤΙΝΑ στο συμβολικό πεδίο. Κίονες, καρυάτιδες, ζορμπάδες της φιλοξενίας που σώζουν την τουριστική οικονομία από τις απεργίες, η φαλλορθοδοξία του troktikou, η όψιμη Φρειδερίκη-Τσόκλη, οι τσιρίδες του Άδωνι και οι υποκριτικές nerdy μούτες τις Ευγενίας δεν είναι πια νούμερα του ελληνικού βαριετέ αλλά headliners στη κεντρική σκηνή.

Η απεικόνιση των ΛΟΑΤ υποκειμένων από τα ελληνικά ΜΜΕ είναι μια συζήτηση που επανέρχεται σαν φάρσα, μιας που μοιάζει άγονη καθώς όλοι οι οργανισμοί ΜΜΕ τείνουν να ακολουθήσουν το μοντέλο της συντηρητικοποίησης που παρασύρει και όλους τους άλλους τομείς της συμβολικής παραγωγής, με τις ευλογίες κουρελοθεσμών όπως το ΕΣΡ που παίζει διαρκώς κόντρα ρόλο σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Αυτό όμως που κατά τη γνώμη μου θα καταγραφεί ως all time low για την (τηλεοπτική) σεζόν 2009-2010 είναι η απεικόνιση των ετεροφυλόφιλων υποκειμένων όπως αναδύθηκαν μέσα από ‘νέα’ είδη προγράμματος. Εδώ δεν πρέπει να μας διαφύγει και ο λόγος για τον οποίο επιβάλλεται να κάνουμε τη σύγκριση ανάμεσα στις απεικονίσεις ΛΟΑΤ και ετεροφυλόφιλων υποκειμένων: ενώ η παρουσία ενός ΛΟΑΤ υποκειμένου στην οθόνη αντλεί τη ‘διαφορετικότητά’ του ως ταυτότητα ρητά ή υπόρρητα αποκλειστικά από το φάσμα του δυτικού ρομαντικού έρωτα – σεξ, η παρουσία ενός ετεροφυλόφιλου υποκειμένου αρύεται πολλαπλές ταυτότητες κατ’ επιλογήν του προτιμητέου νοήματος της παραγωγής. Η σύγκριση μπορεί να γίνει εκεί που το προτιμητέο νόημα που επενδύεται στο ετεροφυλόφιλο υποκείμενο προέρχεται από το φάσμα του δυτικού ρομαντικού έρωτα – σεξ. Τα δύο προγράμματα που παρουσίασαν φέτος την πιο ταπεινωτική εικόνα ετεροφυλόφιλης ταυτότητας είναι ο καιρός του Σταρ με την Πετρούλα και η ριάλιτι εκπομπή του Άλφα ‘Μια νύφη για τον γιό μου’.

Ο καιρός του Σταρ με την Πετρούλα είναι μια αναμασημένη πασέ εκδοχή των γυμνών δελτίων, όπου το σεξ επενδύεται στην φύσει μη συγκρουσιακή και άνευ ιδεολογίας ενημέρωση για τον καιρό ως η ιδεολογία που λείπει. Πέραν μιας φεμινιστικής κριτικής που φαντάζει αυτονόητη γι’ αυτό το ανοσιούργημα, οφείλουμε να κάνουμε μια ευρύτερη πολιτισμική και αισθητική κριτική. Η Πετρούλα, μια άσχημη νέα γυναίκα με υπερβολικά τεχνητή προσθετική στήθους αποτελεί παράδειγμα κατασκευασμένης γυναίκας από το κακό γούστο ενός φαλλοκρατικού ηδονοβλεπτικού ματιού που μάλλον επιθυμεί τον vers έρωτα ενός τραβεστί (Μαλέλης: ποτέ άλλοτε ένας άντρας δεν αυτοξεφτιλίστηκε δημόσια και οικειοθελώς τόσο βάναυσα). Το τραβεστί συνειδητοποιημένο ως τέτοιο δεν είναι κακό, όταν όμως πλασάρεται ως μια εικόνα που θέλει να φυσικοποιηθεί μέσα στην υπόλοιπη οικονομία του δελτίου ειδήσεων των πριγκηπικών γάμων, των οννεδιτών που παίρνουν χαλαρά την κρίση με ένα φρέντο και των γυναικείων γλουτών παραλίας που θα γεννήσουν τα μελλοντικά ελληνόπουλα (sic) που θα θέλουν να καούν στη δουλειά σε μια Marfin τράπεζα, παραμένει μια ετεροπροσδιορισμένη κατασκευή όχι του ίδιου του φορέα-υποκειμένου που φιλοτεχνεί μια τραβεστί ονείρωξη στη σάρκα του αλλά ενός ματιού της εξουσίας που θέλει να βυθίσει το δημιούργημά του στην άβυσσο άμα τη εμφανίσει του. Το σεξ γίνεται μια ιδεολογική ατραξιόν, ενώ το περιεχόμενό του εξοβελίζεται. Τόσο η ελλιπής παιδεία του δημιουργού Μαλέλη όσο και οι ελλιπείς αναπαραστάσεις του εργαλείου Πετρούλα αποτυγχάνουν παταγωδώς να σωθούν πάνω στην σανίδα του camp. Το camp, τεχνική πολύ απαιτητική σε λεπτό γούστο, είναι μια αυτοσαρκαστική εκδοχή του μη-ετεροφυλόφιλου habitus από ετεροφυλόφιλους. Η Πετρούλα παραμένει ένα κακέκτυπο του τραβεστί, έτσι ώστε κάθε δήθεν λάγνο και προκλητικό λίκνισμα να μοιάζει περισσότερο με σπασμό καλπάζουσας ραχίτιδας.

Στη περίπτωση του ριάλιτι ‘Μια νύφη για το γιό μου’ προβάλλονται οι ετεροφυλόφιλες συμπεριφορές της οικογενειακής ζωής και του με-το-στανιό έρωτα. Μια εκπομπή που βρίθει στερεοτύπων που ευτελίζουν την αξιοπρέπεια της ετεροφυλόφιλης σεξουαλικότητας. Οι εικόνες της πεθεράς-μπαμπούλα, του μαμάκια Καζανόβα με τις ληγμένες καπότες στο πορτοφόλι και της δουλάρας με το σύνδρομο γεροντοκόρης από τα 22 είναι αρκετές για να απορρίψει κανείς την προοπτική του θρίλερ που ονομάζεται οικογένεια. Ακριβέστερα, αυτό το περιεχόμενο πολώνει τα υποκείμενα και ενισχύει τις υπάρχουσες στάσεις τους. Με αυτή την εκπομπή μοιάζουν να αντιστρέφονται οι ρόλοι του βλέμματος: το ΛΟΑΤ υποκείμενο, ασφαλές στον αποκλεισμό του από την επιλογή του ορθόδοξου γάμου, μπορεί να διασκεδάζει με την κατάντια του ερώτα όπως διαμεσολαβείται από καρικατούρες ετεροφυλόφιλων υποκειμένων. Το θέαμα είναι πραγματικά ταπεινωτικό, ωστόσο σε αντίθεση με την απεικόνιση των ΛΟΑΤ υποκειμένων εδώ τα συγκεκριμένα υποκείμενα μπορούν να μπουν σε μια καραντίνα νοήματος καθώς δεν ταυτίζονται με το σύνολο του ετεροφυλόφιλου βίου.

Επ’ αφορμή του σημερινού gay pride, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πόσο περήφανη μπορεί να είναι η θεσμικά κατοχυρωμένη κοινωνία των ετεροφυλόφιλων. Τα παραδείγματα αδιαμαρτύρητης εκχώρησης του χειρισμού της ορατότητάς τους στην εταιρική μηχανή των μεσοποιημένων νοημάτων, επικυρώνουν την αναγκαιότητα της επιλογής του αυτοπροσδιορισμού των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤ αλλά και κάθε άλλης μειονοτικής κοινωνικής ομάδας. Είναι προφανές πως σε αυτή την κοινωνία της διαχείρισης και των ατομικών δικαιωμάτων είναι εξαμβλωματικός ένας λόγος που επιβάλλεται από την κυρίαρχη ιδεολογία στις επιμέρους ομάδες. Κανένας που δεν ανήκει στην ΛΟΑΤ κοινότητα δεν μπορεί να κανονίζει τι και πως θα διεκδικηθεί από αυτή. Επί παραδείγματι, οι ερωτήσεις στο γενικό πληθυσμό περί του δικαιώματος του γάμου για τα ΛΟΑΤ άτομα έχουν μόνο κοινωνιολογική αξία και δεν μπορούν να επηρεάζουν καμία άσκηση πολιτικής και διεκδίκησης. Η ισότητα και η αυτοδιάθεση είναι αστικά συνταγματικά δικαιώματα για όλους.

ΑΣΕΠ + Ραγκούσης + Λοβέρδος = Συμμαχία;

Ήταν σαφές: με τον νέο νόμο για τις προσλήψεις -οι οποίες περνούν όλες μέσα από τον μηχανισμό του ΑΣΕΠ- το ΑΣΕΠ δεν μπορεί να εγκρίνει θέσεις ΠΕ διοικητικού-οικονομικού ορισμένου χρόνου, καθώς αυτές οι θέσεις θεωρείται ότι καλύπτουν πάγιες ανάγκες και εξυπηρετούνται από μόνιμο προσωπικό. Ταυτόχρονα το πάγωμα προσλήψεων μόνιμου προσωπικού για τα επόμενα χρόνια ουσιαστικά καθιστά απόλυτα ανενεργή την κατηγορία ΠΕ διοικητικού-οικονομικού.

Στα Νέα της Τρίτης είδαμε να ανακοινώνονται εκατοντάδες τέτοιες θέσεις ορισμένου χρόνου για τα ασφαλιστικά ταμεία -αίτημα από το Υπουργείο Εργασίας (!!!)- προς έγκριση από το ΑΣΕΠ. Τι είναι πάλι τούτο; Ποιος κερνάει και ποιος πίνει; Βραχύβιες ελπίδες που προφανώς δεν θα πραγματωθούν ή μακροπρόθεσμες νομότυπες παρεκτροπές; Το ΑΣΕΠ θα δώσει το πράσινο φως σε μια τέτοια καταφανή παρεκτροπή;

[Νομικός δεν είμαι και η σύντομη έρευνά μου δεν ήταν πολύ παραγωγική. Αν κάποιος γνώστης έχει πρόσβαση στις εγκυκλίους και στα πιθανά παραθυράκια που έχουν παρακαλώ να σχολιάσει]

Θέλει η Άννα να κρυφτεί…

Από την αείμνηστη Σαλάτα Εποχής

Έχουν γραφτεί πολλά για το πουλέν του νεοφιλελευθερισμού στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ αυτές τις μέρες, από δεξιά και αριστερά. Αυτό που δεν ακούμπησε κανείς είναι αυτό που συχνά δεχόμαστε πια σαν δεδομένα διαστρεβλωμένο, όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Μπορεί να φαίνεται λιγότερο σημαντικό, όμως η διαδικασία επιλογής του θέματος της έκθεσης στις πανελλήνιες εξετάσεις αποκαλύπτει τις στρώσεις παραδοχών ηθικής ήττας της κοινωνίας. Έτσι η επιθυμία μιας υπουργού και της κουστωδίας της να κάνει κουρέλι την εκπαίδευση διαγράφεται ακόμα και σε μια μέχρι πρότινος αδιάβλητη διαδικασία.

Οι ιδεολογικές και πραγματολογικές προκείμενες του θέματος έχουν εκτεθεί με αρκετή επιτυχία. Πώς όμως επιλέχθηκε το θέμα; Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, σύμφωνα με συζήτηση που έχω κάνει με μέλος επιτροπής επιλογής των θεμάτων, μαζεύονταν από το προηγούμενο βράδυ σε κοινό χώρο περίπου 15 πρόσωπα -κυρίως από τον ακαδημαϊκό χώρο- συζητούσαν και πρότειναν θέματα. Από τα συνήθως ισάριθμα θέματα επιλεγόταν με κλήρωση το ένα. Η επιτροπή διαλυόταν μετά την ανακοίνωση των θεμάτων στους υποψηφίους. Άν ανατρέξει κανείς στα θέματα των τελευταίων 30 χρόνων θα δει μια ποικιλία από θέματα, τα οποία όσο κι αν συντάσσονται με το εκάστοτε πολιτικό mainstream και όσο κι αν αντιεπιστημονικά επιβάλλουν προκείμενες ως αξιώματα -θυμηθείτε το πρόσφατο θέμα για την φιλανθρωπία επί ΝΔ- καταφέρνουν να παραμένουν σε πεδία εντός του κοινωνικού discourse.

Πόσο τυχαίο είναι να βγει από μια κλήρωση το συγκεκριμένο θέμα στη συγκεκριμένη συγκυρία; Τι έχει να πει για τη σύνθεση της επιτροπής; Είναι προφανές πως η σχετική αυτονομία του ακαδημαϊκού χώρου έχει υπεξαιρεθεί από μια στενή τεχνοκρατική ελίτ ρηχών διανοούμενων αυλικών που στέκονται σε μια σκηνοθετημένη φωτογραφική ευκαιρία με υπουργούς. Τα ονόματα έρχονται στο μυαλό όλων. Είναι συγκεκριμένοι δήθεν προοδευτικοί τύποι και τύπισσες -άλλοι οργανικοί, άλλοι διακριτικά τοποθετημένοι στην περιφέρεια της εξουσίας- οι οποίοι και οι οποίες σφυρηλατούν το προοδευτικό προφίλ τους μέσω μεθοδικά διάσπαρτων φασιστών του δημοσίου λόγου που τους κάνουν να λάμπουν μέσα στη ‘φώτισή’ τους. Για κάθε Ρεπούση υπάρχει ένας χρυσαυγίτης. Για κάθε Σώτη υπάρχει ένας αυτόνομος εθνικιστής. Για κάθε Δραγώνα υπάρχει ένας Καρατζαφύρερ. Έτσι ο κοινωνικά παραγόμενος κριτικός λόγος αντικαθίσταται από μια μεσοποιημένη νομενκλατούρα που τάχα ακουμπάει μύθους και ταμπού υπό την προστασία των πολιτικών ελίτ. Τα σκυλιά και τα αφεντικά τους.

Αν αυτή η γκρούπα διανοούμενων γλειφτών είχαν να προτείνουν από το περιορισμένο μενού τους πατάτες ψητές, πατάτες τηγανητές, πατάτες βραστές και πατάτες ογκρατέν τότε νομότυπα και νοικοκυρεμένα το θέμα που θα έπεφτε κατά τις επιθυμίες της πολυχρονεμένης  Άννας θα ήταν ένα: ΠΑΤΑΤΕΣ. There Is No Alternative. Είναι αξίωμα. Και ο κάθε υποψήφιος έχει μόνο έναν δρόμο: γέλα παλιάτσο και γράφε αν θες να δεις πανεπιστήμιο. Η διαλεκτική στα σκουπίδια. Πολυφωνία κανείς;

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ 9

Είναι 7 το πρωί. Η ώρα της απόλυτης αλληλεγγύης και της απόλυτης αποξένωσης. Η απόγνωση μεγαλώνει όταν έρχεται και κάθεται αυτή δίπλα μου στο παγκάκι της στάσης. Δεν είναι τα 23 χρόνια της. Δεν είναι τα στρωτά designer’s παπουτσάκια και τα skinny white jeans. Δεν είναι η διάσταση του άσπρου κοκάλινου σκελετού των γυαλιών της. Δεν είναι το iphοne της που ήδη χαράσει με τις δαχτυλιές της ημέρας. Είναι το άρωμά της: Πομπώδες, Φαφλατάδικο, Αγενές, Αποπνικτικό. Είναι από αυτά τα καινούργια που βγάζουν οι ακριβοί οίκοι προσπαθώντας παταγωδώς αποτυχημένα να αναπαράγουν μια new millennium εκδοχή της mystery allure του Chanel Νο 5 για αλλοπαρμένες κορασίδες. Απλά παρεμβατικό, χωρίς καμιά τάση, μήτε προς τη χάρη μήτε προς το statement. Ποτέ τα εσπεριδοειδή δεν ήταν τόσο raunchy.

Ανεβαίνω στο λεωφορείο. Στην μπροστινή θέση δεν κρύβει τα 50 χρόνια της το φτηνό κοκαλάκι που συγκρατεί τα ξανθά μαλλιά της. Είναι μια ακατανίκητη λεπτομέρεια που φέρει όλο το παρελθόν και όλο το παρόν στη σκηνή. Σου ορκίζομαι πως ακόμα και τώρα έτσι μυρίζουν οι γυναίκες στα λεωφορεία της Σόφιας. Τριανταφυλλόνερο για τις βουλγάρες οικειακές βοηθούς της Αθήνας.  Τόση μνήμη. Τόσο νόημα. Σαν αγκαλιά μανούλας με ancora ζακετούλα. Κλαις σαν μωρό μόλις σε πέρνουν απ’ το μπούστο της. Σε όλη τη διαδρομή παρακαλούσα να έχει κίνηση. Να σταματάει και να ξεκινάει ο οδηγός για να με λούζουν κύματα με βαλκανικούς αρωματικούς ιμπρεσιονισμούς.

Επιμύθιο: Κορίτσια αφήστε τις περίπλοκες designer’s μαλακίες, και επιστρέψτε στον οσφρητικό πουρισμό: βανίλια, musk, τριαντάφυλλο, περγαμόντο. Είναι οι τέλειες πουτσοπαγίδες. (Μα ποιά είμαι; η Μάρα Μεϊμαρίδη meets Μαριάννα Ντούβλη;)

ALWAYS TRUST YOUR GUT!

Οι φίλοι με λένε ορθολογιστή.

Δικαιούμαι λοιπόν αυτή την επίκληση στο συναίσθημα. Στο ένστικτο.

Για τους χαμένους της Marfin ξύπνησαν οι μικροαστές κοιμώμενες.

Όλα και όλους τους έθεταν εκτός του βασιλείου τους.

Η παραμικρή παρέκκλιση βρισκόταν σε ένα limbo μίσους και ανοχής:

Ομοφυλόφιλοι γιοί. Λεσβίες κόρες. Οροθετικοί ανιψιοί. Φυλακισμένοι θείοι. Χωρισμένες νύφες.  Μουσουλμάνοι γείτονες. Αλβανοί υπάλληλοι. Μαύροι μικροπωλητές. Αντιεξουσιαστές. Νέοι διανοούμενοι μπλοκάκηδες. Όλοι στο δικό τους περιθώριο.

Τα περιοδικά που διάβαζαν τους έλεγαν το ίδιο: οι φυλές της πόλης που εξειδικεύονται μέρα με τη μέρα μέχρι το κουτάκι του ενός ατόμου-θεατή της ζωής.

Τώρα αναζητούν κοινές αναφορές, όχι στις τάξεις, στα εισοδήματα, στον πολιτισμό. Σε μια κοινωνία που μεθοδικά έχουν διαλύσει ψάχνουν κοινωνία. Μάταια.

Ο εθνικισμός συμπλέκεται με την εταιρική κουλτούρα: ‘όλοι θα μπορούσαμε να δουλεύουμε την ώρα που κάνουν απεργία οι άλλοι -οι άπλυτοι αριστεροί- με ένα ελληνόπουλο (sic) στη κοιλιά μας και να μας κάψουν’. Απίθανη εικόνα…

Οι τηλεοράσεις εν μία νυκτί από το εθνικό σκουπιδοξεπαρτάλιασμα το έριξαν στο αντιδραστικό πένθος.

‘Τώρα που σηκώνουν κεφάλι τώρα θα στείλουμε φιρμάνι: Πένθος,  the last frontier’.

Και αναρωτιούνται, οι ίδιοι οι δημιουργοί της διαίρεσης, του αποκλεισμού και του κοινωνικού tagging φρονημάτων: ‘Γιατί οι 16άρηδες έκαναν τον Δεκέμβρη και δεν αντιδρούν τώρα;’

It’s their gut dear. Their gut.

Γιατί μια κοινωνία που έχει εθιστεί να ζει και να πράττει με είδωλα και τοτέμ, δεν έχει να δώσει βλέμμα ταύτισης στα παιδιά της.

Πώς να ταυτιστεί ο 16άρης με τον απόλυτο τρόμο; Να χαλάς μια ζωή σε αλλοτριωτικές σπουδές με όνειρο να δουλέψεις σε μια αλλοτριωτική δουλειά κάτω από ένα αυταρχικό αφεντικό.

Το gut του 16άρη δε χειραγωγείται από το πανεθνικό τηλεοπτικό κολαούζο. Τώρα η τηλεόραση μοιάζει πιο ψεύτικη και πιο απομονωμένη από την αληθινή ζωή παρά ποτέ.

Καμία ψυχική προβολή δεν συνδέει τους ζωντανούς με τα ζόμπι. Ο μόνος θρήνος είναι μεταξύ των ζόμπι. Σαν μομφή για την ίδια τους τη φύση. Κι ύστερα σιωπηλή διαμαρτυρία δήθεν από επιλογή αγωγής και όχι σαν άλλοθι παραίτησης από κάθε ικμάδα ζωής και συναισθήματος.

Η κυριαρχία έχει επίσημα εκχωρηθεί. Το σύνταγμα και οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες έχουν γίνει κουρέλι σε κοινή θέα και άνευ τύψεων. Η φτώχια είναι κυβερνητική επιλογή. Αυτό είναι πόλεμος.

Κανένα νεκρό σώμα στον πόλεμο δεν μένει εκτός του πεδίου του πολιτικού.

Αυτά τα σώματα ίσως απελευθερώθηκαν από την στρεβλή τροχιά τους, από την ξοδεμένη ζωή τους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, φυσικά ή μεταφυσικά.

Κι αν έμαθα κάτι από την αμόλυντη ψυχή των 16άρηδων, αυτή την τόσο κοντινή που νοσταλγώ, είναι αυτό:

Always Trust Your Gut!

Ούτε κεριά. Ούτε δάκρυα από το μπαλκόνι μου.

[Υ.Γ. Προβοκάτσια; Ναι. Συκοφάντηση του αγώνα; Ναι. Αλλά αυτό είναι θέμα για ένα άλλο ποστ]

My Body = A Cage

MIXTAPE NO 13

MP3/45min/192CBR/61MB

HOTFILE

SENDSPACE

01. Meet Me In The Basement – Broken Social Scene

02. Stay Lit – Holy Fuck

03. Tear – Electric Litany

04. Here – Pavement

05. Ashes In The Snow (Live) – Mono

06. Η Ώρα Ξεχάστηκε – Νένα Βενετσάνου

07. Concerto For Piano & Orchestra No 21: Andante In F Major – Wolfgang Amadeus Mozart

08. My Body Is A Cage – Peter Gabriel

[ΑΚΟΥΣΕ ΤΟ ΣΤΟ MIXCLOUD]