Θέλει η Άννα να κρυφτεί…

Από την αείμνηστη Σαλάτα Εποχής

Έχουν γραφτεί πολλά για το πουλέν του νεοφιλελευθερισμού στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ αυτές τις μέρες, από δεξιά και αριστερά. Αυτό που δεν ακούμπησε κανείς είναι αυτό που συχνά δεχόμαστε πια σαν δεδομένα διαστρεβλωμένο, όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Μπορεί να φαίνεται λιγότερο σημαντικό, όμως η διαδικασία επιλογής του θέματος της έκθεσης στις πανελλήνιες εξετάσεις αποκαλύπτει τις στρώσεις παραδοχών ηθικής ήττας της κοινωνίας. Έτσι η επιθυμία μιας υπουργού και της κουστωδίας της να κάνει κουρέλι την εκπαίδευση διαγράφεται ακόμα και σε μια μέχρι πρότινος αδιάβλητη διαδικασία.

Οι ιδεολογικές και πραγματολογικές προκείμενες του θέματος έχουν εκτεθεί με αρκετή επιτυχία. Πώς όμως επιλέχθηκε το θέμα; Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, σύμφωνα με συζήτηση που έχω κάνει με μέλος επιτροπής επιλογής των θεμάτων, μαζεύονταν από το προηγούμενο βράδυ σε κοινό χώρο περίπου 15 πρόσωπα -κυρίως από τον ακαδημαϊκό χώρο- συζητούσαν και πρότειναν θέματα. Από τα συνήθως ισάριθμα θέματα επιλεγόταν με κλήρωση το ένα. Η επιτροπή διαλυόταν μετά την ανακοίνωση των θεμάτων στους υποψηφίους. Άν ανατρέξει κανείς στα θέματα των τελευταίων 30 χρόνων θα δει μια ποικιλία από θέματα, τα οποία όσο κι αν συντάσσονται με το εκάστοτε πολιτικό mainstream και όσο κι αν αντιεπιστημονικά επιβάλλουν προκείμενες ως αξιώματα -θυμηθείτε το πρόσφατο θέμα για την φιλανθρωπία επί ΝΔ- καταφέρνουν να παραμένουν σε πεδία εντός του κοινωνικού discourse.

Πόσο τυχαίο είναι να βγει από μια κλήρωση το συγκεκριμένο θέμα στη συγκεκριμένη συγκυρία; Τι έχει να πει για τη σύνθεση της επιτροπής; Είναι προφανές πως η σχετική αυτονομία του ακαδημαϊκού χώρου έχει υπεξαιρεθεί από μια στενή τεχνοκρατική ελίτ ρηχών διανοούμενων αυλικών που στέκονται σε μια σκηνοθετημένη φωτογραφική ευκαιρία με υπουργούς. Τα ονόματα έρχονται στο μυαλό όλων. Είναι συγκεκριμένοι δήθεν προοδευτικοί τύποι και τύπισσες -άλλοι οργανικοί, άλλοι διακριτικά τοποθετημένοι στην περιφέρεια της εξουσίας- οι οποίοι και οι οποίες σφυρηλατούν το προοδευτικό προφίλ τους μέσω μεθοδικά διάσπαρτων φασιστών του δημοσίου λόγου που τους κάνουν να λάμπουν μέσα στη ‘φώτισή’ τους. Για κάθε Ρεπούση υπάρχει ένας χρυσαυγίτης. Για κάθε Σώτη υπάρχει ένας αυτόνομος εθνικιστής. Για κάθε Δραγώνα υπάρχει ένας Καρατζαφύρερ. Έτσι ο κοινωνικά παραγόμενος κριτικός λόγος αντικαθίσταται από μια μεσοποιημένη νομενκλατούρα που τάχα ακουμπάει μύθους και ταμπού υπό την προστασία των πολιτικών ελίτ. Τα σκυλιά και τα αφεντικά τους.

Αν αυτή η γκρούπα διανοούμενων γλειφτών είχαν να προτείνουν από το περιορισμένο μενού τους πατάτες ψητές, πατάτες τηγανητές, πατάτες βραστές και πατάτες ογκρατέν τότε νομότυπα και νοικοκυρεμένα το θέμα που θα έπεφτε κατά τις επιθυμίες της πολυχρονεμένης  Άννας θα ήταν ένα: ΠΑΤΑΤΕΣ. There Is No Alternative. Είναι αξίωμα. Και ο κάθε υποψήφιος έχει μόνο έναν δρόμο: γέλα παλιάτσο και γράφε αν θες να δεις πανεπιστήμιο. Η διαλεκτική στα σκουπίδια. Πολυφωνία κανείς;